19-10-1994
Naquel mesmo mes de outubro, uns días antes, vivira unha experiencia que xa relatei en VORÁXINE EN SAIÁNS. Continuei pescando con asiduidade, aproveitaba os días libres que por traballar en festivo me correspondían dedicándoos á miña afección favorita. Pero xa non era igual, conseguía como moito, media ducia de pezas, e os días en que o mar se serenaba, non sinalaba peixe ningún.
Esa mañá, transcorridas dúas semanas dende as 23 robalizas de Saiáns, o mar estaba crecido. As ondas que formaba o mar de fondo levantábanse adquirindo unha altura suficiente para apreciar á contraluz a figura do que parecían brualles (lisas), que nadaban en paralelo a estas. Chamoume a atención a grande cantidade de peixes que se adiviñaban con axuda da luz do sol a través das ondas. Eran xa preto das once da mañá e atopábame na praia de Patos en Nigrán. Viña de Monteferro onde non sinalara peixe ningún, polo que decidín parar na praia ao ver un mar especialmente atractivo para a pesca. As ondas grandes, pero non en exceso, rompían monotonamente compasadas. O mar de fondo removía pequenas pedras que resoaban no medio do estrondo das ondas, que ao romper sobre a praia revolvían o fondo areento enturbando as augas que parecían ferver. Un manto branco de auga moi osixenada estendíase con profusión ao longo de toda a praia; ao ancho tiña un percorrido de ata cincuenta metros. O vadeador de neopreno permitíame avanzar ata o centro da franxa, a auga por veces chegábame ata a cintura. O ruído compasado, unha especie de ronquido burbullante, relaxábate e desconectaba de toda cousa que non fose a acción de pesca.
Coa cana en alto e armado cunha “cucharita” Toby de 25 gramos, que relucía co reflexo dos raios do sol, dispúxenme a lanzar por detrás de onde as ondas empezaban a levantar. Cando estas chegaban á súa plenitude custábame superalas, por iso esperaba á súa caída para lanzar e así aproveitar que o arranque da “cucharita” coincidise co arranque da seguinte onda. As siluetas do que eu cría brualles (lisas), deixábanse ver a contraluz.
Lanzaba con toda a potencia que podía e esperaba que o reclamo chegase ao fondo, pois ao ser areento non había perigo de enganche. Esperaba ao arranque e levante da onda para recoller. Facíao con rapidez, saíndo a “cucharita”disparada do fondo entre a area, simulando a fuxida dun birlo (lanzón), peixe de sinuosa figura que pasa a maioría do tempo enterrado e que, cando o mar rompe na area, o obriga a saír culebreando, sendo un manxar exquisito para as robalizas. Cando “cucharita” se atopaba no medio da onda, onde nadaban en paralelo á costa o que eu pensaba que eran muxos, sentín a primeira picada. Por suposto non era un muxo, xa que estes non atacan reclamos artificiais e menos en movemento, non por que sexan máis listos que as robalizas, senón pola súa incapacidade para tragalos. Efectivamente era unha fermosa robaliza de case un quilo, unha robaliza de porción como dicimos entre nós. Loitaba facéndome fronte con bravura, intentando zafarse do anzol que mordera, pero pronto acabou por entregarse. Grazas a unha bolsa de rede que levaba colgada ás miñas costas, puiden ir acumulando unha detrás doutra, ata que foron espazándose as picadas e as súas figuras ían desaparecendo do nervio central das ondas, era gratificante pescar daquel xeito, sentir o frescor da auga rodeándote e salpicándote, a presión da auga abrazándoche as pernas. Pero o que máis a gusto facíame estar, era o ronquido ronroneante compasado da auga, que ao estenderse burbullaba ata a beira. Ademais a paisaxe nun día tan claro era espectacular, á miña esquerda Monteferro, rodeado de baixos de pedra onde o mar escintilaba, de fronte o espectáculo das ondas deixando ver ao seu través as Illas Cíes e a costa do Morrazo, á miña dereita a Praia de Patos, que se estendía cara ao interior da ría, ás miñas costas a praia de area finísima e máis arriba os montes de Saiáns, formados por frondosos piñeirais. Non se podía pedir máis, era como estar no paraíso, tanta beleza xunta parecía danar a vista.
Pasadas xa as doce, o peixe deixou de dar sinais de vida, pouco a pouco foi apagándose a actividade, nin se sentían nin se deixaban ver a contraluz. Comprendín que era o momento de deixalo, sentíame satisfeito pero canso. Retireime coa rede case completa de robalizas, levaba unha decena de pezas e a satisfacción de vivir un momento único, case máxico ¡ Que máis se podía pedir, continuaba sendo un pescador afortunado!
No hay comentarios:
Publicar un comentario