1987
Naquel verán eu xa estaba posuído por unha especie de encantamento do que non me podía desconectar. A pesca para min era xa coma unha droga que comezaba a alimentar unha paixón que empezaba a obsesionarme, menos mal que eu nunca me deixei cegar por iso, pois tiña claro que na vida de toda persoa hai sempre que priorizar e que todo aquilo estaba moi ben, pero na súa xusta medida estaba mellor. Como non podía dispoñer do tempo ao meu antollo, aproveitaba momentos soltos movéndome a deshora, e case sempre empregaba máis tempo en desprazarme e regresar, que o tempo efectivo de pesca. Aínda non entendía nin o cando nin o como, nin falta que me facía, o que ía coñecendo e descubrindo o facía tan pouco a pouco que nunca me saturaba, nin coa súa práctica nin cos lugares que visitaba, todos eles enclaves dunha extraordinaria beleza. Recordo que nun principio, pescar o que se di pescar pouco pescaba, pero gozar gozaba moitísimo, por veces quedaba extasiado co que vía, descubrín lugares de soño, pequenos recunchos escondidos que practicamente pasaban desapercibidos para a gran maioría, e que ademais dependendo do día e da hora da visita todo resultaba diferente, como se viaxases a outro lugar, e é que ademais dunha forma constante e progresiva todo se ía transformando e cambiando, co tempo xusto para percibilo e asimilalo, grazas a esa sensibilidade especial que case todos nós temos pero que moi poucos nos paramos a coñecer, eu aprendín a integrarme e a sentirme parte daquel soño para os sentidos.
Recordo que unha mañá de sábado naquel verán, cando procedente de Vigo dirixíame a Cabo Home, ao pasar por Donón e ver o mar, algo inefable me fixo sentir a necesidade de ir pescar. A pesar do moi pouco tempo dispoñible, sentía que algo inexplicable me empurraba a ir, parei na vila, e na tenda comprei unhas luras conxeladas para utilizar como cebo. Ao chegar ao punto onde estabamos acampados, baleirei o coche todo o aprisa posible e saín disparado a pescar, coa advertencia de que dispoñía de menos dunha hora pois xa case era a hora de comer, a pesar de todo algo me empurraba a intentalo. Camiñei vinte minutos ata chegar ao punto de pesca, necesitaba doutros vinte para volver e polo tanto dispoñía de menos de vinte para pescar. Non parecía razoable seguir aquel impulso, pero a pesca é así, cando un ten convencemento e fe case sempre atopa o que busca.
Despois de cruzar a toda présa por aquel monte baixo cheo de toxos e pequenos arbustos retorcidos e aplanados por efecto do forte vento que alí reinaba nos duros meses do inverno, cheguei ao acantilado, rodeándoo baixei ata unha plataforma que me ofrecía certa comodidade e seguridade. O mar de fondo traballaba constante e con plena harmonía, un manto de auga branca e moi osixenada estendíase aos meus pés, o sol case no cénit quentaba pero non abrasaba, era un pracer para os sentidos estar alí, aínda que de cando en vez o mar me advertía da súa perigosidade salpicándome. Montei a potente cana de cinco metros e encarnei o anzol cunha pequena pero enteira lura, disimulándoo entre os seus tentáculos dispúxenme a facer un longo e potente lance, conseguindo colocar o meu aparello na zona apuntada. Incrustei o mango daquel "canón" nunha greta e apoiándoo sobre unha pedra parapeteime esperando a tan ansiada picada. Foron pasando os minutos e a miña amiga a lura seguía alí enteira, a ninguén parecía interesarlle, eu tiña o convencemento de que alí tiña que haber algunha robaliza pois as condicións eran óptimas, pero o tempo pasaba inexorable e tiña que regresar ao cámping. Non quedaba outra que recoller, e fíxeno, pero remoloneando arrastrei o chumbo lentamente polo fondo areento, e cando daba por frustrado o meu intento, de súpeto unha bestial picada case me arranca a cana dos brazos, era a primeira vez na miña vida de pescador que un peixe daquela entidade picaba no meu anzol, a miña falta de pericia fíxome suar, pero como estaba ben armado conseguín controlar a situación e facerme con el.
Estaba nunha nube, a miña satisfacción era enorme, daquela para min era algo extraordinariamente gratificante cumprir un soño como aquel, estaba convencido de que aquel peixe era o meu primeiro robalo, pero aínda que a miña alegría era inmensa máis tarde sufriría un pequeno desengano. Recollín o meu robalo e coa cana ao ombro voei ata o cámping, onde levantou a natural expectación sobre todo entre os máis novos, fotografáronme xunto ao meu amigo Benito para inmortalizar o momento, pero cando o pesamos pouco máis de tres quilos alcanzou. Un sentimento contraditorio quitoume parte da euforia que traía, pois daquela había unha norma non escrita entre os pescadores que se unha robaliza non superaba os catro quilos non era robalo, e parte do meu soño esfumouse naquel instante e aínda tiven que esperar varios anos ata romper aquela barreira. O curioso foi que unha vez que a rompín os robalos empezaron a chegar un detrás doutro converténdome nun pescador afortunado.
No hay comentarios:
Publicar un comentario