MEA CULPA
1-05-1.990
Aquel día festivo, foi un día de pesca de extraordinarias connotacións: foi un día en que a mesura, a racionalidade e a proporción faltaron á realidade da lóxica e o sentido común. Non volvín ver nada que se aproximase a tal desenfreo, a aquela voráxine de loucura, era coma se asistise a un suicidio colectivo.
Recordo que levaba uns días seguindo o rastro que me marcaban grupos de cardumes formados por alevín de sardiñas que servían de alimento, así mesmo, a cardumes de robalizas. Estas, presas dunha voracidade inconmensurable, atacábanas con tal avidez, que máis que comer parecía que gozaban coa voráxine de sangue e morte. Ao coincidir a preamar cunha marea viva, parte das pequenas sardiñas, ao saltar escapando dos seus depredadores, chegaban a superar a coroación do peirao, quedando moitas delas "varadas" no interior dos pneumáticos que servían de defensas para protexer os peiraos dos golpes das embarcacións.
Impresionaba a crueza do comportamento animal, como o peixe grande devoraba o pequeno, atacándoo sen contemplacións de ningunha clase. Despois de observar e analizar o que alí sucedía, montei a cana cunha “cucharita” francesa, apoiada cun chumbo perdigonar con xiratorio que me permitía un lance longo e ben dirixido. Lanzaba todo o forte que podía para superar o cardume, pechaba a agulla do carrete ao contactar o reclamo coa auga, evitando con iso que liase a cucharita coa sedela, deixándoa baixar uns cinco metros para a continuación recoller apurando e en zing zang, xa que deste xeito incitaba a voracidade das pezas máis grandes, posto que estas adoitan ocupar as posicións mais profundas dentro dos cardumes.
Xa dende o primeiro momento en que empecei a lanzar, as picadas empezaron a producirse sen tregua e, para a miña sorpresa, eran dun tamaño superior ao esperado. Eran as nove da mañá e a marea subía xa con forza, non fallaba lance, ás dúas horas daquela voráxine aquilo converteuse nunha orxía de sangue e morte. Sen decatarme, o meu atávico instinto depredador fíxome perder o sentido da nobre práctica da pesca deportiva. Chegou un momento no que xa non gozaba co que facía, solo movíame a ambición de acumular quilos e encher sacos de robalizas para facer diñeiro coa súa venda; xa non capturaba peixes, amontoaba billetes. Foron horas de traballo intenso e duro, pero ben pagado, preto de coarenta quilos de robalizas, encheron o maleteiro do coche, que sumadas a outras pescatas nesos días traducironse en máis de cen mil das antigas pesetas. Co paso do tempo, a ética daquel comportamento, non me parece a máis acertada, pero en aquel momento e naqueles tempos, aquel comportamento asumíao como algo natural, aínda que agora vaia en contra dos meus principios.
Esta pesca que aquí relato é quizais a única da que non me sinto especialmente orgulloso. A fortuna acompañoume, pero por un momento deixei que a avaricia e o interese anubrasen os meus sentidos, perdendo a miña condición de pescador deportivo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario